تا کنون شده که از تقارن چیزی لذت ببرید؟ و یا در الگویی دنبال تکرار و انحراف از تکرار باشید؟ در تصویری متقارن ناگهان بخشی از تقارن خارج می شود و دقیقا همان حس زیبایی شناسی شما را بیشتر تحریک کند؟ در ریتم متقارن و متوازن قطعه ای موسیقی ناگهان از تکرار خارج می شود و با نظمی سازمان یافته آن سوی ناشناخته صدا را تجربه کرده اید؟ در انتهای دو خط موازی جاده به نقطه ای در سفرهای کودکی رسیده اید؟ از مفهوم لمس پذیر شمارش اعداد در ابتدای تاریخ مانند دو درخت به اضافه دو درخت، مساوی است با چهار درخت تا مساحت بیرونی ذوزنقه ای در دایره چند گام برداشته اید؟ بشمار تا کجا!

برای درک زیبایی آیا واقعا  لازم است این همه واحد ریاضی پاس کنیم؟ در حالی که نمی توانیم به زبان بیاوریم روبروی آینه «دوستت دارم» را؟ برای اینکه خودم را دوست داشته باشم و شادی خود و دیگران را بخواهم آیا واقعا این همه ریاضی خواندن و کلاس خصوصی رفتن و هزینه کردن ها، اینهمه استرس و اضطراب لازم است؟ که همیشه هم حل نشدنی باقی می ماند. نمی گویم چرا ریاضی! بلکه پرسش این است: چرا این همه ریاضی آن هم با شیوه تدریسی که نیاز به کلاس خصوصی دارد، و کتابی که نیاز به کمک آموزشی دارد؟