■ آزاده حسینی

این هفته نگاهی بیاندازیم به بیت های کاربردی حافظ در گفتار روزمره. حتما بارها از مجری های رادیو و تلویزیون شنیده اید که هنگام شروع برنامه و سلام به مخاطب خود می گویند: «سلامی چو بوی خوش آشنایی/ بدان مردم دیده روشنایی». حافظ که بخوانیم بعد از مدتی می بینیم که به جای کلیشه سلام، می گوییم: «سلامی چو بوی خوش آشنایی» و یا اگر مخاطب کمی صمیمی تر باشد مصراع ادامه می یابد که: «بدان مردم دیده روشنایی»، عبارت «خوشحال شدم از دیدنت»؛ برای حافظ خوان ها می شود: «مرا میبینی و هر دم زیادت می کنی دردم/ تو را می بینم و میلم زیادت می شود هر دم»؛ «مدتی پیداتون نیست؟ یادی از ما نمیکنی»؟ در عبارت حافظ خوان ها می شود: «به سامانم نمی پرسی»؟ هر جا که باید دل به دریا بزنیم و توکل کنیم، برای حافظ خوان ها می شود: «دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم/ واندرین کار دل خویش به دریا فکنم». و اگر مشکلی برای دوستمان پیش آمده باشد و بخواهیم دلداری اش دهیم که به امید خداوند همه مشکلات برطرف می شود: «ای دل ار سیل فنا بنیاد هستی برکند/ چون تو را نوح است کشتیبان ز توفان غم مخور». اگر کسی در راه رسیدن به اهدافش از سختی های راه رنجید و فقط خوبی های دنیا را می خواست و تاب تحمل ناخوشی ها را نداشت: «باغبان گر پنج روزی صحبت گل بایدش/ بر جفای خار هجران صبر بلبل بایدش». 

شما گفتارتان تا کنون چه اندازه حافظانه شد؟

ادامه دارد.