■ با مسوولیت سردبیر

می توان گفت دولت ها در فرایند توسعه چهار نقش مهم و اصلی را بر عهده دارند  سیاستگذاری،تنظیم کنندگی، تسهیل گری و ارائه خدمات.باور عمومی این است که دولت موظف است از صدر تا ذیل از بزرگ تا کوچک امور مربوط به جامعه را مدیریت و نظارت کرده و در همه جا حضور داشته باشد.به همین علت است که تشکیلات مردم نهاد در کشور ما با وجود اینکه سالهاست آغاز به کار کرده اند اما رشد چندانی ندارند و جدی تلقی نمی شوند.در واقع می توان گفت مداخله دولت در همه امور و انتظار کمک های دولتی برای انواع پروژه ها و برنامه و......راه را بر ایده ها و حرکت های مردمی و اجتماعی خودجوش به نوعی بسته است.در این میان طرح های ابتکاری مردم محور نیز به دلیل غلبه ی نگاه دولت محور، همواره عقیم مانده است.

در کشورهای توسعه یافته سالیانه جوایز متعددی برای ایده پردازی اعطا می شود و حمایت های خاص از افراد خلاق در دستور کار دولتهاست که انگیزه به خصوص جوانان را چندین برابر می کند.سالهاست در انتظاریم با واگذاری  تصدی‌گری‌های دولتی  خود به خود اندازه دولت کوچک شده و مانع هزینه شدن بودجه های کلان برای بخش دولتی شود اما در عمل توفیق چندانی نداشته ایم. در واقع آنچه اتفاق افتاده این است که سیستم دولتی در کشور ما بیشتر مداخله گر  بوده است تا تسهیلگر.

تسهیل­گری در حقیقت به معنای  آسان کردن و سرعت بخشیدن است. اما در اکثر قریب به اتفاق موارد بیشتر کار دولتی ها گذاشتن چوب لای چرخ است.البته ذکر این نکته را نیز لازم می دانم  که  توجه و کمک به  افزایش ظرفیت بخش خصوصی نیز بسیار مهم است.کم توجهی به استانداردها و ظرفیت کم و تعداد ناکافی بنگاه‌ها موجب  شده تا بخش خصوصی نیز نتواند آن گونه که باید رشد کند و حتی در صورت کم شدن  نقش دولت به نظر می رسد امروز  بخش خصوصی ظرفیت و توان بر دوش کشیدن بار مسوولیت را نخواهد داشت.