یا لطیف تقدیم به مردم غیور خرمشهر و  سربازان و سرداران گمنامی که  در راه پاسداری از  ذره ذره ی این مرز و بوم ، عاشقانه  ایستادند. یادشان گرامی

قلم  کوچید سمتِ آبیِ عشق

قلم تابید  از  بی تابیِ  عشق

قسم خوردم  زبانِ عشق باشم

و شب تا صبح   آنِ   عشق باشم

قسم خوردم  شقایق باشم  آری

قسم خوردم که عاشق باشم   اری

نگاهم سمت خرمشهر جا ماند

دلم با مولوی ها  باز می خواند:

" کجایید ای شهیدان خدایی؟

بلاجویان   دشت   کربلایی

کجایید ای  سبک روحانِ  عاشق؟

پرنده تر  ز  مرغانِ  هوایی"

زمان  در  بارشِ  رگبار  بارید

زمین  خون شد و خونین شهر رویید

صدایِ پایِ آر پی جی  که پیچید

پرستووار  خرمشهر  کوچید

کنار  مسجدِ  الله اکبر

گلِ  گلدسته هایِ  سرخ و پَرپَر

چفیه بود و زن هایِ  بسیجی

و سردارانِ شب هایِ دوئیجی

به لبها  قل هو اللهُ احد بود

مسلسل هایِ اللهُ الصمد بود

تنِ مجروحِ شهری  لاله گون شد

دلِ هر کوچه ی بن بست   خون شد

نمازِ عشق  در  میدانِ مین بود

تشهد   عشق بازی با یقین بود

غزل هایی که از خاکِ  بهشتند

نشستند این دوبیتی را نوشتند:

گلوله  قلب دارد، اهلِ درد است

که بغضِ ماشه را  احساس کرد است

تَنَش  خورشید شد اما یقین داشت

" هوا  بس ناجوانمردانه  سرد است"

سَرِ هر نخل را  منصور کردند

سکوت سایه ها را  دور  کردند

2

سحرگاهی که  خرمشهر   پا  شد

درِ  خیبر  دوباره  جا به جا  شد

هنوزم عطر نازِ  یاس دارد

و  رَدِّ پایی از  عباس  دارد

هنوزم  عاشقی  در آن حوالی ست

و شب تا صبح جایِ عشق  خالی ست

نشستم  گریه کردم   تا  دلم خواند

نگاهم  سمتِ  خرمشهر   جا  ماند

حسین ضمیری

این قطعه  سال ۱۳۷۰  بر روی پله های مسجد جامع خرمشهر  نگاشته شد.