■  اسما نصیری پور. 16 ساله. پایه دهم درخت تو گر بار دانش بگیرد/به زیر آوری چرخ نیلوفری را

داشتم از مدرسه بر می‌گشتم که برای دویست و سی و پنجمین بار این بیت را از روی دیوار بیرونی مدرسه خواندم: «درخت تو گر بار دانش بگیرد/ به زیر آوری چرخ نیلوفری را»

جدا از خط نستعلیقی که چشمان هر رهگذری را نوازش می‌کرد؛ چه زیبا و حق گفت ناصر خسرو، شاعر نامدار ایران زمینم! در  دنیایی که نفس می‌کشیم کم کم ربات ‌ها و آدم ‌های آهنی جایگزین آدم ‌های واقعی می‌شوند. در این دنیا تکنولوژی آنقدر پیشرفت کرده که دنیایی جدید در مریخ در حال ساخت است. از هتل تا بیمارستان. همان مریخی که از آن به عنوان سیاره ‌ای داغ یاد می‌شود. در این دنیا درخت مغزت باید، باید، باید دانش را مانند اکسیژن به درون خود بدمد تا بتواند هر کار دشواری دقیقا مانند سفر به فضا و غیره را برای خود ممکن سازد. حتی لحظه‌ای هم نمیتوان بدون فکر و دانش حرکت کرد. برای مثال فرض کنید فردی را پشت در قفلی قرار می دهیم، اگر فرد درست فکر کند و دانش خود را به کار بگیرد باید به دنبال کلید باشد تا در را باز کند. اما اگر همان فرد آدمی باشد که زندگی را دست کم گرفته و از عقل خود استفاده نمی‌کند، سعی دارد با قدرت و نیروی وارد به در آن را بشکند تا به هدف خود یعنی بیرون آمدن از اتاق برسد؛ با این کار هم به در آسیب خواهد رسید هم ممکن است فرد دچار آسیب بدنی شود. پس چه نیازی به این کار هست؟ درست است که گاهی اوقات به قدرت نیاز داریم؛ اما هیچگاه نمی‌توان کار ناممکن مثل ساخت ربات، سفر به مریخ و ماه را با قدرت پیش برد؛ پس درخت زندگی خود را با برگ‌ های آغشته به آبِ دانش پر و بال بدهیم تا بتوانیم ستار‌گان هدف‌ های ریز و درشت خود را لمس کنیم.