■  فاطمه سراوانی

مولانا یکی از بزرگترین شاعران و عارفان ایرانی و موجب افتخار و مباهات ماست.افراد بسیاری با ملیت های دیگر غیر ایرانی نیز علاقه ی خود را نسبت به اشعار مولانا نشان داده اند. بنابراین آثار ارزشمند و گرانبهای مولانا فقط مورد ستایش پارسی زبانان قرار نگرفته است و دیگر ملت ها  نیز مولانا می شناسند و می خوانند. و هر کسی از ظن خود یار او شده و از درون او اسرار جسته است شاهد این مدعا ترجمه آثار مولانا به زبان های دیگر است با وجودی که قرن هاست که از عهد مولوی می گذرد.ایران و ایرانی ادبیات و فرهنگ غنی و متمدن خویش را مدیون این شاعر فاخر و آثار ارزشمند او می داند چرا که به حقیقت مولوی بخشی از هویت فرهنگی ماست. از آثار مولانا به خصوص مثنوی معنوی اش، عطر جان‌بخش عشق و امید به مشام می رسد که امروز به آن بسیار نیازمندیم. مولانا با تمثیل و زبان شعر، مفاهیم والای انسانی را به گوش آدمیان در همه اعصار و با هر زبان و ملیتی رسانده است بنابراین در تاریخ فرهنگ و تمدن بشری تا همیشه خواهد ماند.ای کاش مسوولان آموزش و پرورش اندک دانشی و مختصر ارادتی به مولانا داشتند تا با حضور پررنگ اشعار این شاعر بی بدیل در کتب آموزشی، چراغی به دست دانش آموزان می سپردند تا مسیر روشنی را در جستجوی معنا دنبال کنند.اکتفا به قصه ی زیبای طوطی و بازرگان در سال چهارم ابتدایی، دو بیت «این درختانند همچون خاکیان/ دست‌ها برکنده‌اند از خاکدان/ با زبان سبز و با دست نیاز/ از ضمیر خاک می‌گویند راز» از مثنوی معنوی در سال پنجم ابتدایی و استفاده از نام و تک‌بیت‌هایی از مولانا در کتاب سال هفتم ، فرزندان ما را با مولوی مانوس که بماند حتی آشنا نیز نخواهد کرد. واقعیت این است که مولانا در کتاب های درسی دانش آموزان ایران زمین مهجورترین شاعر است.  جای خالی نغزترین داستان‌ها و شیرین ترین تمثیل‌های ادب فارسی از مثنوی معنوی در کتب درسی دانش آموزان ما خالی‌ است.به راستی چرا آن‌گونه که شایسته این شاعر و ادیب بزرگ است، در ادبیات آموزشی ما به آن پرداخته نشده و چرا فرزندان ما ازحکایت های شیرین و نکات پندآموز آثار بی نظیر مولانا محروم اند.آشنا کردن نسل آینده با گنجینه‎های ادب فارسی که سرمایه های انسانی و اخلاقی را در خود نهفته دارند تکلیف بزرگ ما به عنوان والدین است روح و جان مشتاق فرزندان مان را با تمدن‎ فرهیخته ی ایران زمین آشنا و از آن سیراب کنیم.