با مسوولیت سردبیر

چند روز گذشته تولد پرویز کریمی شاعر بزرگ معاصر گرگانی بود. همه ی آنها که دستی بر آتش ادبیات و شعر فارسی دارند نام کریمی و تاثیر گذاری او و امثال او در ادبیات معاصر این منطقه را میدانند اما مساله ای که امروز باید به آن توجه کنیم میراثی است که از این بزرگان بر جا مانده و یا خواهد ماند.

بزرگانی که تمام بود و نبودشان را در آثار آنها باید جستجو کرد و با توجه به مشکلات و تنگناهای اقتصادی این روزها باید اذعان کرد هیچ سازمان و نهادی متولی حفظ و نگهداری آثار و نوشته های این عزیزان نیست و چنانچه خانواده های آنها برنامه و یا امکان حفظ و نگهداری آثار این بزرگان را نداشته باشند آنگاه باید گفت هیچ سند، نوشته و یا اثری بعد از چند سال از آنها باقی نمی ماند در حالی که این بزرگان در هر حوزه ای جزو مفاخر ملی محسوب می شوند و باید آثار بر جای مانده آنها را نگهداری و رسیدگی کرد.

برای نمونه همانگونه که بعید است شخصیتی مثل محمدرضا لطفی در چند دهه ی آینده در ایران زمین ظهور کند باز هم ظهور شاعری مانند کریمی و چند ده تن دیگر نیز از ظرفیتهایی هستند که باید قدر دانسته شوند. طرفه آنکه نگهداری و توجه به آثار این بزرگان و وسایل شخصی جامانده از آنها نه نیازمند هزینه آن چنانی است نه بروکراسی خاصی را  طلب می کند، تنها  بایستی مسوولان به این مساله بعنوان یک اصل ارزشمند توجه کنند که باید پاسدار نام نیک بزرگان باشند و برنامه ریزی ها را بگونه ای سامان دهند که نسل های آتی نیز از شناخت این بزرگان جا نمانند.

راه اندازی یک موزه از زندگانی نویسندگان، شاعران، هنرمندان و بزرگان صاحب سبک این دیار به تولید امواج مثبت فرهنگی در گلستان کمک خواهد کرد و برای نسل حاضر و نسل های آتی این پیام را خواهد داشت که اجداد و گذشتگانشان انسانهای قدردان و فهیمی بوده اند و به رشد و ارتقا انسانهای متعالی کمک خواهد کرد.