■  با مسوولیت سردبیر

اگر نگاهی به برنامه ها و سریالها ی تلویریون در سالهای اخیر بیندازیم متوجه می شویم که بخش قابل توجهی از سریال های تلویزیونی را مجموعه های کره ای تشکیل میدهند که از قضا در میان ایرانیان طرفداران بسیاری نیز دارند ،جومونگ ، امپراطور دریا ، سه برادر و.... از جمله این روایت ها هستند .

در این مجموعه ها مخاطبان با سابقه جنگ ها ،درگیری ها و حوادث تاریخی مردم کره آشنا می شوند و سازندگان آن می کوشند ضمن معرفی تاریخ خود ارزش ها و نمادهای خود را با بهره بری از امکانات مدرن جهانی کنند  که البته کاری حساب شده و منطقی ای  نیز به شمار می آید .

اما سوالی که در این میان  برای مخاطبان فارسی زبان و یا ایرانی این سریالها پیش می آید آن است که آیا در ایران عزیز ما با آن سابقه چند هزار ساله ،روایت ، داستان و یا افسانه ای وجود ندارد که فیلمسازان و روایت گران سیمای  ما از آن بهره ببرند و مردم خود و شهروندان جهان  را با میراث ایران کهن آشنا نمایند ؟

آیا ما کتاب سترگی مانند شاهنامه حکیم بزرگ فردوسی نداریم که در آنها با تلاش جانکاه  کوشیده است داستانهای ایرانیان را جمع آوری کند تا فرهنگ و زبان فارسی را زنده نگهدارد؟آیا ما رستم و سهراب نداریم؟آیا ما داستان سیاوش نداریم؟ آیا ما افسانه آرش کمانگیر را حتی یک بار برای فرزندانمان روایت کرده ایم؟آیا مخاطبان فارسی زبان و اقوام ایرانی حق ندارند داستان ضحاک ماربه دوش را در قالب تصویر ببینند ؟آیا شهروندان ایرانی یک بار در قالب سریال ،داستانهای خمسه نظامی و حسین کرد شبستری و دهها اثر دیگر را دیده اند؟عجیب آن است خود را از این منابع ارزشمند منقطع کرده ایم و آنگاه می خواهیم با رفتارهای کودکانه صدای تاریخی این بزرگان را  از اعماق تاریخ به گوش نگیریم و در همان زمان کودکان نو پای ما در مسجد وامامزاده با ترانه های  بی مقداری سر خوش می شوند که باعث شرمندگی است .
آری عجیب است ملتی دهها داستان و افسانه از ملتهای دیگر بخواند ، بشنود و به نمایش بگذارد اما در همان حال داستانهای فاخر خود را بر سر طاق نسیان بگذارد و آنگاه انتظار داشته باشد نسلی فرهیخته نیز تربیت شود که به قول سعدی بزرگ
 

ترسم نرسی به کعبه ای اعرابی
کاین ره که تو میروی به ترکستان است