■  با مسوولیت سردبیر

کم کم سال 1400 با همه ی تلخی و شیرینی هایش در حال گذر است و حال دوران با آمدن شکوفه های بهاری دگرگون می شود. زمین و زمان نو می شوند و دنیا به لطف خداوند چهره ی خود را به نسیم خوش نوروز خواهد آراست. آن چنان که جناب مولوی می فرماید:

هر زمان نو می شود دنیا و ما

بی خبر در نو شدن اندر بقا

اما این زیبایی ها و دلبری ها تا زمانی که وضعیت معیشت شهروندان سامان نداشته باشد و اقتصاد خانوار به ساحل امنی نرسیده باشد نمی تواند به چشم شهروندان فقیر و درمانده معیشت بیاید. مردی که بدون کار و درآمد شامگاه با دست خالی به خانه بر می گردد را چه به بهار و تابستان و خزان و زمستان. لقمه ای نان و اندکی خورد و خوراک برای فرزندان می خواهد که نیست. چنین مردی نه می تواند تمشیت زندگی کند و نه در بند تربیت نسل آتی  است، زیرا گرفتار معیشت است و منزلت و کرامت برایش شعارهای بی رنگ.ما میدانیم که پیامبر گرامی(ص) اسلام فرموده اند: ایمان با فقر از دست می رود، وقتی صحبت از افول ایمان به میان آید پس مرگ ادب و احترام و ...جای خود دارد. شکم گرسنه محتاج نان است نه مشتی شعار عوامانه این و آن. از جانبی دیگر درصد بالای فقیر نسبی در کشور و آمار بالای فقر مطلق به هر دلیل مسوولیت انسانهای شریف و بزرگواری را که مکنت و توانمندی مالی دارند را بیشتر می کند. بخاطر داشته باشیم که حتی اگر دولت ناتوان در سامان دادن معیشت شهروندان باشد باز هم از مسوولیت انسانی ما چیزی کم نمی شود، هر کس هر چه می تواند و هر چه در توان دارد باید به دستگیری هم نوعان خود شتاب کند.   اما شور بختانه باید گفت امسال نیز عید با دستان خالی برای شهروندان ایران می آید، اما در همین تلخی و سختی معیشت نیز می توانیم دست یکی دو خانواده را اگر می توانیم بگیریم و با مساعدتی اندک و همراهی با هموطنانمان سری از سرهایی که مدام در  سطل های زباله بدنبال زندگی  هستند را کم کنیم.