■ مهران دالوندی

دیروز یکی از همکاران با کلاس من کار داشت و پس از خواهش من هم کلاس را به ایشان دادم و به حیاط مدرسه رفتم.با دبیر تربیت بدنی محترم هماهنگ کردم و با هم در کنار فراگیران مشغول بازی فایر بال شدیم. اولش واقعا سخت بود چرا که مدت ها بود که من بازی نکرده بودم.بچه ها بسیار لذت می بردند از اینکه می دیدند دبیرانشان  بسیار دوستانه در کنار آن ها بازی می کنند. مدتی بازی کردیم. دبیر تربیت بدنی برای ساماندهی بقیه بچه ها بین آن ها رفت.من مدتی بازی کردم تا هم گرم شدم و هم حرکات مچم بهتر شد. یکی از بچه ها که خیلی قوی بود کنار من آمده بود. با وجود او تیم ما چند تاجلو افتاده بود. او رفت و بجای او دانش آموز دیگری آمد. ما باز عقب افتادیم.بالاخره زنگ خورد و ما نیز از بچه ها باختیم.خیلی لذت بخش بود و در روحیه بچه ها و خود من بسیار تاثیر گذار بود.زنگ بعدی با طیب خاطر به کلاس رفته و مشغول پرسش و پاسخ ، تدریس و... شدم.پسندیده است که به ازای هر چهار ساعت تدریس همکاران، لااقل دو ساعت را برای ورزش همکاران قرار دهند. یعنی همکار چهار ساعت تدریس کرده و دو ساعت را در حیاط مدرسه در کنار دبیر تربیت بدنی و فراگیران به ورزش بپردازد. اینکار باعث انبساط خاطر دبیران شده و ترشح هورمون سروتونین در شادابی آن ها و به تبع آن شادابی فرزندان ایران زمین تأثیرگذار می باشد.به عبارت دیگر تا حال معلمان خوب نباشد، دانش آموزان، خانواده ها و حتی اقشار دیگر جامعه حال خوبی نداشته و شاداب نخواهند شد. از طرف دیگر افزودن ساعت ورزش فراگیران دوره اول و دوم نیز در سلامت روحی ،روانی و جسمی فراگیران بسیار موثر می باشد.