سردبیر-  زندگی عمومی همواره اقتضای خود را دارد. شما هر کس که باشید و از هر جایی که رسیده باشید، در برخوردهای اجتماعی و رفتارهایتان، باید تابع ضوابطی باشید، زیرا ضرورت زندگی اجتماعی، اصولی را به ما و شما دیکته کرده است . برای نمونه، چه کسی به ما آموخته است که با لباس رسمی در محیط عمومی تردد کنیم؟ یا چه کسی به ما آموخته است که در تاکسی و یا اتوبوس و یا هنگامی که در جمع دیگران نشسته ایم، با گوشی خود بلند صحبت نکنیم؟ از این دست نمونه ها دهها یا صدها مورد را می توانیم مثال بزنیم.اما مساله مهم آن است که گاهی رفتارهای ما برای دیگران، مزاحمت هایی را ایجاد می کند که آنها را صاحب حق کرده، می توانند به ما اعتراض کنند. مثلا امروزه بخش عمده ای از زندگی  شهروندان  در واحدهای کوچک و بزرگ آپارتمانی  می گذرد، آیا هر صاحب ملکی می تواند رفتاری بر اساس سلیقه خود داشته باشد ؟  آیا می توانیم نیمه شبان در آپارتمان مان جارو برقی روشن کنیم و یا کارهای پر سر و صدا انجام دهیم که باعث اذیت همسایه ها شود. آیا و آیاهای دیگر ..... بدیهی است  که نمی توانیم و باید ضمن توافق و احترام، راهی مشترک برای زندگی مدنی انتخاب کنیم.زندگی مدنی هم از همین شاید نکات ریز اما مهم آغاز می شود. اینکه شهروندان گرگان سه برابر استانداردهای ملی هدررفت آب دارند، اینکه مصرف انرژی در گلستان و یا کشور بیش از حد استاندارد است، اینکه جنگل ها را که میراث اجداد ماست با آتش روشن کردن تخریب می کنیم، اینکه مراتع از دست رفتارهای پرخطر ما به ستوه در آمده اند، اینکه ..... همه و همه نیازمند آموزش است.

زندگی مدنی، زندگی تعاملی و تساهلی است و  تنها با آموزش می توان شهروندان بالغ و عاقل تربیت کرد. رسانه های مجازی و حقیقی به همراه سیاستگزاری دقیق و علمی در این مسیر، می تواند به ارتقا سطح زندگی مدنی بینجامد. پس آموزش را جدی بگیریم.