■  با مسوولیت سردبیر

ادبیات فارسی از دیرباز، در موضوعات مربوط به زنان که نیمی از جامعه اند و نمی توان آنها را نادیده انگاشت، رويكردی عفاف‌محور داشته است. در متون کهن ادبی، نویسندگان حجب و حيا و پوشيدگی زنان و ‌توصیه به پاكی نگاه مردان را همواره مورد تاکید قرار داده و يادآور شده اند. مضامینی اینچنین در اشعار شاعران بزرگ ایران زمین هم به وفور دیده می شود. غرض از این نوشتار توجه دادن مسوولان است به بازخوانی داستان‌ها و مضامين مطرح در زمينه عفاف و حجاب در ادبيات غنی فارسی،  که می تواند به شیوایی و زیبایی، پیام حجاب و عفاف را به دلنشین ترین وجه ممکن که برای نسل امروز جذاب باشد، منتقل کند. متولیان فرهنگی می توانند با بهره بردن از داستانهای شیرین و جذاب و حکایت های دلنشین  برنامه‌هایی بسازند که خیلی بیشتر از  بسیاری از موعظه ها و‌نصایح کاربردی باشد. بزرگان ادب پارسی همچون فردوسی، حافظ، مولانا و سعدی شیرازی در عین حال که به مسئله زن و لزوم تعامل زن و مرد در زندگی اجتماعی تاکید داشتند، به نوع مراوده ی زنان و مردان و چگونگی ارتباط آنان نیز می پرداختند و از این روی بازخوانی اندرز این حکیمان پارسی هم شنیدنی و خواندنی است و هم آموزنده. تعامل ناگزیر مردان و زنان در اجتماع بی تردید باید برپایه عفاف و حجاب باشد در غیر این صورت ناهنجاری هایی را موجب می شود که امنيت اجتماعی را مخدوش می کند. اینکه همگان با هر میزان از تقید به دین و مذهب بر لزوم رعایت عفاف و حجاب و فضيلت‌ها و بهره های آن اذعان دارند، امری است که نمی توان آن را انکار کرد. اما اگر می خواهیم حجاب و عفاف در جامعه نهادینه شده و تبديل به فرهنگ رايج كشور شود، باید از شعر و ادب  و متون کهن زبان فارسی  به درستی استفاده کنیم. دلكشی مضامین پر محتوای ادب فارسی و  هنر و زيبايی به کار رفته در آن، آنچنان دلرباست که مخاطب را مسحور می کند و در خلال آن می توان حکمت و اندرز آموخت.