سردبیر _ چند روز بود که هواشناسی و مدیریت بحران هشدار وضعیت نارنجی می داد. اینکه در روزهای پایانی هفته اول مرداد سیل در راه است و به هوش باشید و  به گوش باشید و آماده باش و خبردار. بله هشدارها داده شد و اطلاع رسانی ها انجام شد، اما در نهایت آنچه قرار بود به وقوع پیوست و سیل مهیب و خشمگین آمد و قربانی گرفت و خسارات بسیاری هم وارد شد. خساراتی که یا جبران ناپذیر است، مثل از دست دادن جانهای عزیز و یا سالها زمان و هزینه می برد تا ترمیم و جایگزین شود. کشاورزان استان که سالهاست به دلیل کم آبی و خشکسالی چشم به آسمان داشتند نیز نه تنها بهره ای از باران که  رحمت و نعمت پروردگار است نبردند، بلکه به مزارع، راههای روستایی، دامداری ها و بسیاری از بخش های مرتبط با کشاورزی آسیب جدی وارد شد. طبق گزارش ها در سالهای اخیر  ۱۲۰ مورد سیل کوچک و بزرگ در استان به وقوع پیوسته. سیل سال‌های ۸۱ و ۹۸ از جمله سیل‌ های  سنگین و بسیار خسارت زا بود که هنوز جبران نشده است. صدها نفر از هم استانی هایمان را در این سیل ها از دست دادیم و ده‌ها هزار میلیارد ریال خسارت مالی به بخش‌های مختلف کشاورزی، مسکن، راه‌های ارتباطی، زیرساخت‌های شهری و روستایی استان وارد شد و اما اینکه هواشناسی هشدار سطح نارنجی را صادر کرده و نشست مدیریت بحران تشکیل شده  و دستگاه‌های مرتبط مانند هلال احمر، آب منطقه‌ای، منابع طبیعی و جهاد کشاورزی استان  و نیروهایشان  آماده باشند. درست اما مساله اصلی این است که چه امکانات و تمهیداتی برای پیشگیری از خسارت اندیشیده شده و این نیروهای در حال آماده باش توان و امکان مقابله با کدام بخش از بحران پیش آمده را دارند؟

دیگر اینکه برخی از مردم با وجود اخطارها و هشدارها از استقرار در حاشیه رودخانه‌ها و ارتفاعات پرهیز نکردند و حتی به سفر رفتند، تنها یک دلیل می تواند داشته باشد و آن بی اعتمادی به دولت و دستگاههای اجرایی است که باید برای جلب اعتماد مردم فکری اساسی کرد. نکته بعدی این است که باتوجه به تغییرات اقلیمی سال‌های اخیر، وقوع بحرانها از جمله سیل از این پس نه یک احتمال، بلکه جزیی از حوادث معمول هر ساله و مترقبه است. بنابراین به این مساله به صورت یک موضوع جدی توجه شود و با تدبیر و برنامه درمورد آن تصمیم گیری و عمل شود.