دکتر مهران قجری _ چند سالی می شود که  با  بحران سیل دست و پنجه نرم می کنیم. اینکه در حفاظت از منابع طبیعی، جنگلها و مراتع و حوزه‌های آبخیز کوتاهی شده است، دیگر اظهر من الشمس است و قطعا بحران های امروز و فردای ما نتیجه غفلت ها و بی تدبیری های دیروز است.

درخت‌های جنگلی را به خاطر سودجویی بیشتر قطع کردیم، مراتع را تخریب کردیم و حالا طبیعت بدجوری دارد از ما انتقام می گیرد. علاوه بر جانهای عزیزی که از بین می روند؛ خانه‌ها، مزارع، رودخانه‌ها، جاده‌ها، پل‌ها و ....  خسارتهایی است که به مردم تحمیل می‌شوند. اما آنچه منظور نگارنده از این سطور است، بیان خسارت های سیل و چرایی و چگونگی نیست.

مساله این است که حتی استان هایی که گرفتار سیل اند مدتهاست از  مشکل خشکسالی و کم آبی رنج می‌برند؛ برخی روستاها حتی برای تامین آب شرب، دچار مشکل اند. سطح سفره‌های زیرزمینی در اکثر قریب به اتفاق استان های کشور پایین آمده،  قنوات یا خشک شدند و یا کم آب شدند و اینگونه است که کشاورزی در بیشتر مناطق از رونق افتاده است.

سوال این است که چرا ما از نعمت و باران رحمت پروردگار نمی توانیم به درستی استفاده کنیم؟ چرا بلد نیستیم این آب فراوان را ذخیره کنیم؟

این مشکل هم مثل هر مشکل دیگری حل نشدنی نیست، حتما راه حلی دارد. به نظر می رسد، وقت آن رسیده است که مسوولان با توجه به تجربه کشورهای دیگر در کنترل سیلاب از گروه های متخصص و کارآزموده در این خصوص کمک بگیرند. سیل در کشور ما متاسفانه هر سال به عنوان یک اتفاق ناگوار و خانمانسوز به وقوع می پیوندد، بنابراین دولت و سازمان های وابسته نظیر جهاد کشاورزی، نیرو، منابع طبیعی و آبخیزداری و محیط زیست وظیفه دارند به صورت مشارکتی برای حل این مشکل راه چاره ای بیندیشند. هر کدام از این دستگاه ها به صورت مجزا برنامه های کنترل سیلاب دارند، اما برای مساله ای همچون سیل، مشارکت و همکاری لازم است تا انشالله نتیجه موثر باشد.