■  با مسوولیت سردبیر

 آن چنان که میدانیم در میان سخنان و کلماتی که از امام حسین (ع) برای ما مانده است و می توان به آن استناد کرد، خطبه ی امام (ع) در برابر علمای اسلام و صحابه و تابعین پیامبر (ص) در سرزمین مناست که دو سال پیش از واقعه عاشورا اتفاق افتاده است. این خطبه از آن جا که در میان تعداد زیادی از بزرگان خوانده شده است، دارای سندی موجه و معتبر است و به گونه ای دیگر منشور مستند قیام امام(ع) است. امام در این خطبه، روی سخن با بزرگان و صحابه دارد و از آنها به شدت بخاطر فراموش کردن میثاقهایشان انتقاد می کند و به آنها راه و روش پیامبر(ص) و منطق مبین دین اسلام را یادآوری می کند و از آنها می پرسد با آنکه می بینید راه خداوند متروک شده است و میثاق ها از اعتبار افتاده است چرا خاموش نشسته اید و لب به کلام باز نمی کنید؟ امام امر به معروف و نهی از منکر را یک تکلیف واجب بر می شمارند و آن را مساوی دعوت به اسلام می دانند اما مصداق های امر به معروف و نهی از منکر را نیز به گونه ای قابل فهم برای همه توضیح می دهند و می فرمایند:«شما می بینید پیمان های خدا شکسته شده و نگران نمی شوید، می بینید که پیمان رسول خدا خوار و خفیف شده و نابینایان و ناشنوایان و افتاده ها در شهرها رها شده اند و رحم نمی کنید؟ در خور مسوولیت خود کار نمی کنید  و به کسانی که در آن راه تلاش می کنند، وقعی نمی نهید و خود به چاپلوسی و سازش با ظالمان آسوده اید. هر خواننده ای با یک مطالعه اجمالی در خطبه امام (ع) فحوای امر به معروف و نهر از منکر ایشان را در می یابد که مخاطب سخنان ایشان متوجه بزرگان و زعمای قوم است و نه مردمان تیره روز و بی نوا.  نقد امام (ع) به ساختار حکمرانی ناعادلانه ای است که نتیجه آن نابسامانی و از هم گسیختگی زندگی انسانها است. امام فقر و فاقه، ظلم و تضییع حق الناس را از مصادیق دوری از روش پیامبر(ص) بر می شمارد و اصحاب و تابعین پیامبر(ص) را از ادامه این شیوه و همراهی با آن بعنوان یک منکر بزرگ نهی می کند. خطبه ها و سخنان امام (ع) هنوز هم به مثابه باران، دلهای مومنان را سیراب می کند. کافی است به آسمان آبی حسین(ع) بازگردیم.