■  با مسوولیت سردبیر

بزرگی یک ملت را در طول تاریخ به متون بر جا مانده از آن ملت می شناسند. اگر ملتی، نویسندگان، اندیشمندان و نوابغ بزرگ در دامان  خود تربیت کرده باشد، ملتهای دیگر به احترام آن بزرگان، آنها را نیز بزرگ می شمارند. به این خاطر است که یونانیان باستان، مصریان و ایرانیان از جمله بزرگان تاریخ در همه اعصارند. آنها به هر دلیل توانسته اند،  بزرگی خود را تثبیت نمایند و همه مورخان نیز این بزرگی را تبیین کرده اند.  باری  ایرانیان از این اقبال و جلالت برخوردار بوده اند که در بستر خود انسانهای بزرگ بسیاری تربیت کرده اند که می توانند حتی در دنیای بدون قهرمان امروز به آنها تکیه کنند و  امروزه خود را به بزرگی آنها گره بزنند و البته فرزند فردوسی و حافظ و سعدی وبزرگانی این چنین بودن و میراث آنها را بر دوش داشتن. جای مباهات نیز دارد و ما بعنوان ایرانیان امروز به آن مفتخریم.  اما  سوال این است آیا توانسته ایم این بزرگی و فرهیختگی را در خود نگه داریم ؟ اگر آری نشانه های آن چیست ؟آیا نشانه های فرهیختگی در فرهنگ عمومی ایرانیان معاصر وجود دارد؟ آنها چقدر مطالعه می کنند، چقدر ورزش می کنند، دغدغه های روزمره آنها چیست ؟  سقف آرزوهای امروز ایرانیان کجاست؟ زندگی ایده آل آنها چیست؟ و .... 

 پاسخ به این سوالات و پرسش هایی از این دست جایگاه فرهنگ عمومی امروز ما را برایمان ترسیم می کند اما اگر به جایگاهی که شایسته ماست  نرسیده باشیم چه باید کرد؟ چرا نتوانسته ایم آن جایگاه را برای ملت ایران نگه داری کنیم ؟این سوالات و سوالاتی از این دست نمونه ای از طرح مساله ای است که باید در ذهن همه شهروندان صاحب دغدغه وجود داشته باشد و مدام  به آن بیندیشند و مستمر در پی راهی برای بازگشت به آن جایگاه باشند. تلاش برای ارتقای جامعه ایرانی از هر قوم و آیین باید تلاشی  مستمر، آگاهانه و مبتنی بر آزادی حق انتخاب و گفت و گوی مستمر اتفاق بیفتد. رسیدن به فرهیختگی و تعالی با اجبار و خشونت میسر نیست. راه بزرگی و عظمت تنها از مسیر گفت و گوهای خردمندانه و خشونت پرهیز می گذرد و باید این گفت و گوها را گسترش داد و به نتایج آن تمکین کرد.