دوشنبه ای که گذشت، روز بزرگداشت سینما بود. نامگذاری این روزها از آن جهت که بهانه ای است برای یاد آوری تلاش های گذشتگان وفرصتی برای تامل های آینده، بسیار ارزشمند است. سینما یکی از هنرهایی است که انسانها با ارتقا نمایش در طول تاریخ به آن دست یافته اند و بوسیله آن سخن خود را به گوش مخاطبان می رسانند. در ایران نیز در نزدیک به یک صد سال تلاش، سینماگران توانسته اند آثار فاخری را به مخاطبان خود ارایه دهند. فیلمهایی مانند گاو داریوش مهرجویی در پیش از انقلاب و تولید کارهایی مانند جدایی نادر از سیمین  اصغر فرهادی که اسکار را نیز دریافت کرد و یا  آثاری در نوع(ژانر) دفاع مقدس مانند آژانس شیشه ای، آثاری نیستند که بتوان از کنار آنها به سادگی گذشت و به آنها توجه نداشت؛ بلکه باید با آموزش بیشتر و بهتر هنرمندان جوان، زمینه را برای تولید آثار فاخری مانند اینها بوجود آورد. در گلستان و گرگان نیز در دهه شصت با راه اندازی انجمن  سینمای جوان بوسیله اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی آن زمان و تلاشهای جناب صراط میهن نسل پرباری در فعالیتهای سینمایی به جامعه معرفی شدند که اینک نیز در حال تولید آثار مختلفی هستند. اما متاسفانه به دلایل گوناگون، آن حمایتها و پشتیبانی های حداقلی نیز از هنرمندان استمرار پیدا نکرد تا امروزه شاهد افول این هنر ارزشمند در جامعه گلستان باشیم و همچنین علاقمندان جوان نتوانند راه خود را در میان انبوه پیشنهادات درست و غلط پیدا کنند.      ناگفته پیداست راه توسعه و ارتقای نیروی انسانی و در پی آن رشد جامعه، تنها با میدان دادن به شهروندان نخبه و علاقمند امکان پذیر است و تا به اکنون بشریت جز آموزش فراگیر و حرفه ای راه دیگری برای توسعه پیدا نکرده است. به این دلیل به نظر می آید باید با رفع اشکالات  گذشته و با سپردن امورات به نهادهای برخاسته از دل هنرمندان  و عدم دخالت موثر در این نهاد ها، اجازه دهیم نخبگان مسیر خود را در پیش بگیرند. تجربیات موفقی مانند انجمن سینمای جوان در دهه شصت و انجمن شعر و ادب گرگان در همان دهه پیش روی ماست. می توان همچنان از آن تجربیات بهره برد و جوانانی شایسته تربیت کرد و مسیر توسعه را هموار کرد.