■  با مسوولیت سردبیر

بیست و هفتم شهریور ماه روز شعر و ادب پارسی و روز بزرگداشت استاد شهریار است و ما در دنیای پیچیده امروز وارثان زبان و ادبیات فارسی هستیم. در کنار ما  هم زبانان ما در تاجیکستان و بخش هایی از افغانستان نیز هم‌چنان با زبان فارسی  زندگی کرده و در آن هویت خود را جستجو می کنند. واقعیت اما آن است که ما وارثان شایسته ای برای زیانی که ریشه در تاریخ کهن اجدادی ما دارد نیستیم. امروز شاید بتوان گفت بسیاری از ما ایرانیان با آثار گرانقدر زبان مادری بیگانه ایم، نه گلستان خوانده ایم ‌نه بوستان، نه شاهنامه می دانیم نه کلیله و دمنه، نه مثنوی را تورق کرده ایم و نه اندیشه های جناب حافظ را. سالهاست که از ابوسعید ابوالخیر دور افتاده ایم و شیخ سهرودی را نمیشناسیم. ابوالفضل بیهقی و زبان زیبایش برای ما بیگانه است. ملتی شده ایم تهیدست که قدر داشته های خود را نمی داند و مدام به دست  و زبان ملتهای دیگر توجه می کنیم. مردمی با قدمت و قدرتی این چنین دچار یاس و سر خوردگی شده است، زیرا آن چنان که جناب حافظ فرمود:

بیدلی درهمه احوال خدا با او بود

او نمی دیدش و از دور خدایا می کرد

گفت این جام جهان بین به تو کی داد حکیم

گفت آن روز که این گنبد مینا می کرد ......

زبانی با آن همه صلابت، امروز دست فرزندانی ناتوان گرفتارشده است که نه قدر می دانند و نه برنامه ای برای ارتقا زبان خود دارند، در این میان شور بختانه دانشجویان و بسیاری از استادان ادبیات فارسی نیز  درگیر گذران روز و شبند و دیگری خبری از کارهای ارزشمند پژوهشی نیست و در جانب دیگر  سازمان ها و نهادهای متولی  هم گرفتار کاغذ بازی های بی حاصلند و خالی از ایده برای ارتقا زبان گرانسنگ فارسی. آیا نمی شود در این روزها نهاد های متولی، آیین هایی برگزار کنند تا شهروندان برای خواندن بوستان و گلستان و کلیله و دمنه و ....تشویق شوند. آیا نمی توان با برگزاری مسابقات مختلف نسل نوجوان و کودکان امروز  که در معرض دهها آسیب اجتماعی و روانیند را با سعدی و حافظ و ..‌آشتی داد. توجه داشته باشیم  ذهنی که با این آثار ارزشمند و فاخر پر نشود به ناچار با آثاری مملو خواهد شد که بعدها تنها باید به آن توانایی از دست رفته حسرت خورد و پشت دست گزید. قدردان باشیم و قدر داشته های خود را بدانیم.