آیا فکر می کنید فرد رازداری هستید؟ تا چه اندازه به دوستان خود وفادارید و حرف هایشان را نزد خود نگه می دارید؟ به چه قیمتی حاضرید اسرار دوست خود را فاش کنید؟ مگر نه اینکه مادران محرم اسرار فرزندان خود هستند! پس وقتی دوستی راز خود را به شما می گوید، با آن راز چه می کنید؟ اگر مادرانتان بویی از ماجرایی ببرد، آیا همه چیز را برایش تعریف می کنید؟ بهتر است چهارچوبی برای خود تعیین کنیم. مجبور نیستیم که در روابط اجتماعی همیشه شنونده و رازنگهدار حرف های دیگران باشیم. اگر شنیدن حرفی مسئولیتی برای ما دارد، بهتر است که گوش های خود را از شنیدنش نگه داریم و موضوع صحبت را تغییر دهیم. اگر دوستی حرفی از دوستی دیگر به میان کشید که شنیدنش از لحاظ وفاداری به هر دو دوست، برای ما مسئولیت ایجاد می کند؛ چاره چیست به جز میان داری و وفای به هر دو دست. چرا که با گذر زمان دوباره حلقه دوستی ها به حالت سابق برمی گردد و بهتر است این میان خدشه ای به اعتماد و وفاداری ما ایجاد نشود. اما در مورد مادران گاهی این مساله کمی متفاوت است. ممکن است شما از دوست، همکلاسی یا دبیری کمی دلخور باشید و ماجرایی را به عنوان درد دل با ایشان در میان بگذارید. دیگر این بستگی به میزان تدبیر مادرانه دارد که با شما همصحبتی کند و با آرامش حرف هایتان را بشنود و یا گوشی تلفن را بردارد و حق طرف مقابل را کف دستش بگذارد؟! وقتی دوستی از ماجرایی می گوید ما هم پا به پای کلمه ها عصبانی، غمگین، خوشحال یا ناراحت می شویم. اما وفاداری و رازداری مسئولیتی است که پای شنیدن درد دل های دوستان بر عهده ی ما قرار می گیرد و باید به خوبی از عهده اش برآییم.