علی سهرابیان

درخت دوستی بنشان که کـام دل به بـار آرد

نهال دشمنی بـر کن که رنج بی‌شمار آرد

حافظ

بنام حضرت دوست و با احترام به مردم دیار قدر شناس مجن و عاشقان طبیعت.... به اطلاع همه نیک اندیشان با فرهنگ ایران زمین، مجن ريشه در کتیبه عشق دارد و پدیده های آن خالق زیبایی هستند. در شهر فوق  پوشش گیاهی و پرنده گان و چرنده گان و خزنده گان و حیوانات فراوان هست ونگاه مردم به آنان مهربانیست حتی بخودشان اجازه نمی دهند به چشم اندازهای زیبا آسیب رسد تا اینکه حیوانی را از پا در آورند.  اگر دانه ی گل بوته های گیاهی را می چینند سعی دارند تا از ريشه در نیاورند و دوباره ترجه بزند.دانه های زرشک را یکی یکی بر می چینند تا شاخه ای شکسته نشود... به سراغ من اگر میایی نرم و آهسته بیا..... مادران دیار ما..... لالایی را با لالالا گل پونه و هد هد شهر صبا در گوشمان زمزمه داشتند. قصه شبانگاه مادر بزرگ ها از مهربانی خرس قهوه ای بود و داستان شیر و پلنگ و هم زیستی..... شبان دیار ما با خودشان اسلحه حمل نمی کنند و چوب دستی دارند نه برای زدن حیوان لیک به آن تکیه کنند و سروده عشق در کوه و دشت سر دهند .... میراب ما بیل دارد و هدایت آب حیات تا نهالی شاخ و برگ گیرد. داس در دست های مهربان کشاورزان می چرخد تا خاک بماند... دیار ما پر است از آواز پرندگان رنگارنگ هم استتار با طبیعت. هنرمندان عکاس ما از دریچه دوربین به خالق و مخلوق می نگرند تا شکاری از چشم انداز زیبا داشته باشند برای آیندگان  با چنین فرهنگ غنی و طبیعت بکر و نگرشی، پرورش یافتیم. مگر داریم مگر می‌شود دیار خوبان مجن... بی رحم باشند  باغهای شهر پرچین ندارد تا رهگذری میوه‌ای میل کند و کامی شیرین سازد. دیوار مردم خوب مجن بلند است و این وصله های ناجور به آنان نمي چسبد. آقای مسول بخود آیید و اشتباه خودتان را به گردن بگیرید  مردم ما نجیب هستند.  در پایان تقدیر و تشکر دارم از برادر هنرمند بی بدیل عکاس و خبر نگار مردمی ( جناب آقای محمد جعفری) اهل قلم که همیشه بدنبال حقیقت بوده و هست  خالق زیبایی یار و نگهدار مردم دیار عاشقان و همه بزرگان و دوست داران محیط زیست که بدنبال حقیقتند.