با مسوولیت سردبیر

۱۲آذر  برابر با سوم دسامبر روز جهانی معلولان  است. نامگذاری این روز به ما یادآوری می کند که بخش هایی از جامعه امکان بهره وری از امکانات اولیه  زندگی را ندارند، بر اساس آمار سازمانهای جهانی نزدیک به پانزده درصد شهروندان جهانی دارای نوعی کم توانی یا معلولیت هستند، این آمار در کشورهای توسعه نیافته و یا کمتر توسعه یافته رقم بیشتری را به خود اختصاص داده است. در ایران ما نزدیک به سه میلیون شهروند کم توان زندگی می کنند که حدود چهار درصد از جمعیت ما را تشکیل می دهند، اما در گلستان نزدیک به شصت هزار نفر کم توان یا معلول زندگی می کنند که آمار کمی هم نیست. سازمان بهداشت جهانی در سال 1981 اولین راه حل کمک به ناتوانان را  توانبخشی و ارتقا سطح توانایی های آنها دانسته است و خواسته است تا همگان در مسیر ارتقای کیفیت کم توانان تلاش نمایند، اما در کنار توانبخشی باید امکانات لازم و در خور برای کم توانان و یا ناتوانان در نظر گرفته شود. مناسب سازی معابر و اماکن شخصی و اجتماعی و فراهم کردن ابزارهای اولیه برای فرد ناتوان  در مسیر کم کردن مشکلات روزمره اوست تا امکان  خودکفایی و بهبود روانی کم توان و در بازگرداندن او به زندگی فراهم شود. علاوه بر امکانات شهری باید نگاه تربیتی شهروندان درباره این بخش از بدنه اجتماعی نیز اصلاح شود، این فرایند تربیتی می تواند از دوران آموزش در مدرسه و آموزشگاهها آغاز شود تا سرخوردگی و نابهنجاری های احتمالی به واسطه کم توانی در کم توانان به حداقل برسد. آموزش تنوع و تکثر در مدرسه یک اصل حیاتی و پر اهمیت است، اینکه فرزندان ما بیاموزند انسان ها می توانند به شمایل متفاوتی خلق شده باشند و برخی دچار کاستی های باشند می تواند به زندگی توام با آرامش و آسایش کمک بیشتری بکند. به هر حال این روز بهانه ای برای یادآوری توجه بیشتر به کم توانان جامعه مدنی است. اصل آن است که بپذیریم همه دچار نقصانیم، گاه این کاستی ها به چشم می آید و گاه پنهان است.