■  بامسووليت سردبير

آورده اند که در ابتداي فتوحات اسلامي وقتي جزيه ها و غنيمت ها را براي يکي از حاکمان اسلامي  توضيح مي دادند و گفتند اين چند هزار درهم از ماليات و جزيه فلان منطقه است، آن حاکم نمي توانست در ذهن خود تصور کند که اين مبلغ يعني چقدر، علت آن هم آشکار بود زيرا تا به حال با چنين عدد و رقم هايي برخورد نداشت به همين خاطر پرسيده بود: اين چند هزار درهم و دينار يعني چند هميان اشرفي و.... حالا حکايت فساد دبش است، براي بسياري از خانواده هاي ايراني که به ريال زندگي مي کنند اصولا  براي آنها تطبيق دلار با ريال هم کار آساني نيست و همچنين درک چند هزار ميليون دلار، چه رسد به آنکه بخواهند مبالغي کلان را به ريال محاسبه کنند و با زندگي خود تطبيق دهند، در آن هنگام نيز احتمالا خواهند پرسيد سه ميليارد دلار يعني چند ماه حقوق يک بازنشسته و يا سه  ميليارد دلار يعني چند آبگوشت  کم گوشت بر سفره فقرا، سه ميليارد و... يعني چند عدد نان بربري بر سفره بيچارگان و چند شکم گرسنه و... دليل آن هم روشن است. تصور اينکه با اين مبالغ مي توان چه تعداد مدرسه، بيمارستان، خانه و... ساخت ذهن هر شهروندي را مختل مي کند و اين پرسش را به وجود مي آورد که آيا مسوولين امر اصولا اراده اي براي اصلاح منفذهاي فساد دارند و يا مي خواهند بخشي را به يکديگر حواله کنند و بخش بيشتر آن را سهم گذشتگان بدانند ؟ درک اين مساله که فسادهايي در اين اندازه که مبالغ آن بخش عظيمي از بودجه عمراني کشور و يا هزينه هاي سلامت و بهداشت را در بر مي گيرد مستلزم شفافيت و پاسخگويي دولت و همه ارکان اجرايي است،کار سختي نيست. قدرت به مثابه امانت در اختيار دولت و همه مسوولان  است و بروز چنين مفسده هايي بدون شک خيانت در امانت ملت است و گناهي نابخشودني است که بايد در پيشگاه ملت به آن پاسخ داد و نبايد با توجيه و پراکنده گويي  خود را از پاسخگويي معاف دانست.