با مسوولیت سردبیر

فتوت و جوانمردی در میان همه فضیلتهای انسانی برای ایرانیان فضیلتی پر ارج و گران قیمت است، به این خاطر جوانمردان را دوست دارند و به اهل فتوت ارج می نهند. نگاهی به ادبیات غنی فارسی به ما یادآوری می کند که برای فرهنگ ایرانی برخی فضیلت ها جایگاه با شکوه تری داشته و دارند و امروز سالمرگ یکی از نمادهای این فضیلت است. هفدهم دی ماه سالروز در گذشت جهان پهلوان تختی است. تختی اگر چه یک قهرمان کشتی بود اما  به خاطر فتوت و جوانمردی نهادینه در وجودش برای مردم ایران جایگاه و شخصیتی اسطوره ای پیدا کرده است. همگان برای او احترام قایلند و او را دوست دارند. تختی برای ما ایرانیان ادامه پهلوان پوریای ولی است. شخصیتی آزاده و در خدمت مردم که باعث شده است نامش همواره با بزرگی پیوند بخورد و بخشی از هویت معاصر ما را شکل دهد. اما چرا تختی و پوریای ولی و امثال آنها برای جامعه ایرانی صاحب اهمیت هستند ؟ در پاسخ باید بگوییم  که برای یک جامعه در حال گذر و در دنیایی که رسانه حاکم بلامنازع آن است باید با شناسایی و معرفی دقیق این چهره های اسطوره ای، فرهنگ غنی خود را به جهانیان و نسل معاصر معرفی کنیم و از این رهگذر هویت فرهنگی خود را به نمایش بگذاریم. ملتی که در فرهنگ خود اساطیری مانند آرش کمانگیر، رستم دستان، سیاوش و یا بزرگانی بسان فردوسی و حافظ و سعدی و مولانا دارد، قطعا دارای ریشه های پرقدرت فرهنگی است و نباید در دنیای مدرن در برابر بسیاری از ملتهایی که تازه به دوران رسیده اند، احساس کاستی کند. در این میانه مسوولیت اصلی برای معرفی این شخصیتها و آثار، با رسانه هایی است که توان تاثیرگذاری بیشتری در مخاطبان دارند. صدا و سیما باید با تولید برنامه های فاخر به معرفی این بزرگان بپردازد و وظیفه ملی خود را به انجام رساند. ساخت مجموعه هایی از اساطیر شاهنامه  و دهها اثر روایی دیگر باید در زمره  تولیدات اصلی رسانه ملی قرار گیرد تا شهروندان با شناخت دقیقتر گذشته خود به آینده امیدوارتر شوند و الا نباید از نسل حاضر انتظار آموزه هایی را داشت که به آنها نیاموخته ایم. کودک و نوجوانی که در رسانه ها داستان فتوت و جوانمردی، بخشش و از خود گذشتگی و مهربانی و دستگیری را در تبار خویش می بیند بدون شک به گونه ای متفاوت به زندگی و آینده خواهد نگریست و جهان بهتری برای خود و دیگران خواهد ساخت، کاش کمی از لجاجت دست برمی داشتیم و علمی و روزآمد به پدیده ها توجه می کردیم.