با مسوولیت سردبیر

  سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی است. انقلابی که می توان آن را دنباله عدالتخواهی و آزادی طلبی ملت ایران در انقلاب مشروطه دانست و شعار استقلال، آزادی و جمهوری اسلامی را نیز  می توان استمرار عدالت خواهی و حاکمیت قانون در مشروطه دانست. ملت ایران در مشروطه برابری و آزادی و عدالت را از پادشاه قجری طلب کرده بودند، بدون آنکه مفهوم دقیق این واژگان را بدانند. آنها از طلب  عدالت خانه به انقلاب مشروطه رسیدند و البته آنطور که خوانده ایم اندکی  بعد کشمکش ها آغاز شد و انقلابیون  به جدال  با یکدیگر برخاستند و نتیجه آن شد که سلسله ای رفت و سلسله ای دیگر آمد، استبدادی رفت و استبدادی دیگر آمد، نه مجلس شورایی به جا ماند، نه عدالتخانه ای و نه حکمرانی مشروطه ای. آتش برخاسته، خاموش شد و مردم خسته از ناامنی و فقر از احمدشاه ناتوان به دامان استبداد رضا شاه پناه بردند و باقی امور تا انقلاب اسلامی ملت ایران در سال پنجاه و هفت. اما امروز و پس از نزدیک به پنجاه سال از انقلاب شکوهمند اسلامی که به رهبری امام راحل اتفاق افتاد و آن مشارکت بزرگ و گسترده ملت ایران در سالهای انقلاب و سپس حضور در میدانهای نبرد و ایثارگری ها، باید بپرسیم  ملت ایران  امروز و اکنون در کجای تاریخ ایستاده است ؟ آیا به خواسته های انقلاب مشروطه که عدالت، برابری و حاکمیت قانون بود، رسیده است ؟ آیا در طول  نزدیک به صد و بیست سال از انقلاب مشروطه  و چهل و پنج سال از انقلاب اسلامی ایرانیان توانسته اند شاهد  برابری و حاکمیت قانون  را در آغوش بگیرند ؟ بنابراین بر همه ی عاقلان و دلسوزان این دیار است که با عزمی جزم راه ایرانیان پاک نهاد را در رسیدن به آرمانهایشان ادامه دهند و بدانند خواسته ی ایرانیان در این سالها را می توان در عدالت، برابری ،حاکمیت قانون، آزادی، استقلال و جمهوری در جامعه ای معنوی و اسلامی و مبتنی بر رای ملت خلاصه کرد. امروز نیز اگر راهرو شهیدان هستیم باید بدانیم راه شهیدان و تلاشگران توسعه ایران جز از مسیر مردم داری، مشارکت شهروندان در همه امور، عمل بدون تنازل به قانون اساسی و احترام  به حق انتخاب آزاد شهروندان می گذرد و همه مفاهیم مقدس نیز تنها با مشارکت شهروندان است که تحقق پیدا می کند. هر مسیری که در آن آحاد جامعه ایرانی مشارکت نداشته باشند، نمی تواند استمرار انقلاب با شکوه اسلامی ۵۷ باشد و باید در آن تجدید نظر کرد.