هادي حق‌شناس- مسئله خودرو در کشور موضوع پيچيده اي نيست. واقعيت مطلب اين است، خسارتي که خودروي ملي به مردم ايران و همچنين اقتصاد ملي وارد مي‌کند، به جرات مي توان گفت که از خسارت جنگ تحميلي هم بيشتر شده است. علت اين است که محاسبات کارشناسان مورد توجه سياستگذاران و تصميم گيران اين بخش نيست. يک محاسبه ساده نشان مي‌دهد که اگر خودروي خارجي با حوزه داخلي معوض بشود، حداقل سه فايده مسلم دارد. فايده اول اين است که مصرف بنزين تا 50 درصد هم احتمال کاهش وجود دارد. فايده دوم اين است که آلودگي هواي کلانشهرها به خصوص تهران که دو سوم منشا آلودگي را خودرو مي دانند، کاهش پيدا ميکند و نکته سوم اين است که تلفات تصادفات جاده اي کاهش شديد پيدا خواهد کرد. همين سه فايده وقتي که حجمي مي‌شود براي 10، 20 سال و بيشتر، آنوقت است که  مي‌توانيم مقايسه کنيم با خسارات جاني و مالي که در يک جنگ بر کشور تحميل شده است. اما نکته خيلي مهم ديگر اين است که امسال در ايام نوروز، مصرف روزانه بنزين به بالاي 140 ميليون ليتر در روز هم رسيده بود. سوال بزرگ اين است که اين افزايش مصرف بنزين که حداقل سالي 10 درصد و بلکه بيشتر اتفاق مي‌افتد تا چه زماني مي‌تواند ادامه پيدا کند. تا چه زماني ما مي توانيم نفت خام را به توليد بنزين تخصيص دهيم. تازه اينکه هم سال گذشته و هم سال جاري بخشي از منابع ارزي براي واردات بنزين تخصيص داده شده است. براي کشوري که مجموع ذخاير نفت و گاز آن رتبه اول را در جهان دارد، اين يک فاجعه است که خودش وارد کننده انرژي باشد. اما نکته جالب اين است که علي رغم اينکه بخشي از خودروها در ايران دوگانه سوز هستند يعني اگر آنها دوگانه سوز نبودند، بنزين مصرف مي‌کردند قطعا ميزان واردات بنزين ما امروز سير صعودي داشت. به هر حال مسئله خودرو در ايران مشخص است، راه حل هم مشخص است، فرصت کافي هم به خودروسازان داده شده است که خودروي استاندارد بسازند و اين اتفاق نيفتاده است. به نظر مي‌رسد براي جلوگيري از اتلاف منابع ديگر حق انتخاب نداريم. اجتناب ناپذير است که يا خودروسازان کشور با مشارکت خودروساز خارجي، خودروي مناسب ايران بسازند و يا اينکه واردات خودرو آزاد باشد تا مصرف کننده ايراني حال که مجبور است خودروي گران بخرد، مجبور است دير يا زود قيمت بنزين را واقعي بپردازد، حداقل خودرو را خود انتخاب کند.

اقتصاددان