■  بامسووليت سردبير

اين هفته با نام کارگران و معلمان آميخته شده است. دو قشر بزرگ و تلاشگر جامعه امروز ايران که هر کدام ستوني از ستونهاي رشد و ارتقاي ايران هستند، اما شوربختانه مانند تمامي بخش هاي ديگر در طول سالهاي گذشته گرفتار سختي ها و مشکلات بسيار بوده و هستند. سالها پيش هر گاه مي خواستند نماد پاکي را به ديگران بياموزند عرق کارگر را نشانه نان حلال مي دانستند و به آن سوگند مي خوردند و هر گاه مي خواستند مسووليت مقدسي را مثال بزنند که از هر جهت قابل احترام باشد، جز معلمي شغل ديگري نبود که جميع همه خوبيها و کرامت ها باشد. کارگران  از آن جهت که صداي آنها کمتر شنيده مي شود  همواره دچار مظلوميتي مضاعف هستند و بايد با نگاهي دقيقتر به زندگي و تمشيت امور آنها نگريست  به اين خاطر  ارتقا نهادهاي مدني  و صنفي در ميان کارگران که انتخاب آزاد آنها باشد يک ضرورت هميشگي است. معلمان نيز آن چنان که مي دانيم اين روزها دچار دغدغه معيشتند و هر خردمندي مي داند که افت تحصيلي و عقب ماندگي دانش آموزان و در نتيجه ضعف علمي آنها نمي تواند نويد بخش آينده روشني باشد.  معلم براي کودکان و نوجوانان خداوندگار است، خداوندگاري که به کودک و نوجوان مشق زندگي، دانايي و ادب  مي آموزد و شايسته ترين انسانها براي تاثير گذاري به نسل آتي است. اما براي اينکه يک معلم توان تاثيرگذاري و تربيت درست کودکان و نوجوانان پر شور را داشته باشد، نيازمند حداقلي از زندگي است که بتواند پس از خانواده به فرزندان من و شما رسيدگي کند. به اين خاطر اگر اين حداقل در اختيار او نباشد چه انتظاري مي توان داشت؟  چه کسي پاسخگوي معلمي است  که پس از سي سال تلاش و فعاليت مستمر و صادقانه  زير خط فقر بازنشسته  مي شود و شرمنده خانواده و فرزنداني است که به درستي انتظار يک زندگي معمولي را داشته اند.

چگونه مي توان انتظار داشت که نخبگان و دانايان چون گذشته شغل معلمي را انتخاب کنند و با عشق و علاقه دل به کار بسپارند وقتي ساختار اداري حتي در رتبه بندي معلمان نگاه ايدئولوژيک را بر نگاه حرفه اي مقدم مي دارد و از درک حداقلي مفهوم توسعه عاجز است. آيا هنگامي که نهادي با اين اهميت از نخبگان و توانمندان خالي شود مي توان دل خوش به آينده روشني براي فرزندان خود باشيم. به اين لحاظ بايد بدانيم که تنها عقلانيت و دانايي  به همراه نگاه حرفه اي مي تواند کشتي ما را به ساحل نجات برساند و در اين مسير بکوشيم.