عليرضا صدرايي: واژه ها بزرگترين، عميق ترين و گاه دچار سطحي ترين مفاهيم مي شوند. خاصه آن که آن کلمات، کليد واژه هايي مانند قدرت، ملت، مردم، جمهوري، آزادي و ...  باشند که در حوزه فلسفه سياسي سالها درباره آنها سخن گفته شده است و دهها هزار کلمه و شايد بيشتر درباره آنها نوشته شده باشد، بنابراين وقتي روسو در قرارداد اجتماعي مي گويد: صداي مردم، صداي خداست و يا وقتي جان لاک مي گويد: قدرت تنها به مثابه امانت در دست حاکمان است و يا وقتي ميرزاحسين ناييني استبداد را در رديف کفر برمي شمارد و يا هنگامي که  سخن از برابري ذاتي انسانها با يکديگر به ميان مي آيد، دستگاه توليد مفهومي بر ساخته مي شود که تلاش مي کند معناي واژه ها جامع و مانع باشد. جامع، همه مفاهيم و مانع، همه آنچه نبايد به آن واژه پيوست شود، بنابراين وقتي مي گوييم مردم، بايد منظور از مردم شهروندان آزاد، مستقل، قدرتمند و صاحب حق انتخاب باشد، و يا وقتي مي گوييم جمهور، بايد منظور، اجتماع شهروندان آزاد، مستقل، قدرتمند و صاحب حق انتخاب باشد. بر همين اساس همه واژگان ديگر نيز در حوزه فلسفي شرح، بسط و تعريف شده اند و اين چنين نيست که در دنياي امروز بتوان هر مفهومي را بر هر واژه اي سوار کرد و مراد خود را از آن حاصل کرد. براساس همين بازنمايي هاست که قضاوت مي کنيم، سخن مي گوييم، زندگي مي کنيم و .... در نهايت اين واژه ها زندگي ماست و زندگي ما براساس اين معاني شکل مي گيرد. اينک پس از اين مقدمه به سخنان دقيق يک مقام مسوول گلستاني در خبرگزاري مهر توجه کنيم که گفته است: قدرت اول جمهوري اسلامي ايران مردم هستند و با انسجام، همدلي و وحدت مي توان پيروز ميدان هاي آينده باشيم و به آن بينديشيم و باور کنيم، مردم قدرت اول، قدرت آخر و همه اعتبار يک جمهوري هستند.