■ احسان مکتبي

بعضي انسانها گويا بزرگ زاده مي شوند با روحي با شکوه و عميق، بعضيها  اما آنقدر بزرگند که ديگران تنها مي توانند به آنها از دور نگاه کنند و در سايه سار قامتشان بيارامند، بعضي ها آنقدر قد مي کشند که گويي ريشه هاشان در آسمان جوانه مي زند و مدام در حال گسترش است، بعضي ها مثل باران بدنيا مي آيند و مثل نسيم مي وزند و تنها خاطره هاشان دلها را تلنگر مي زند مانند قطرات باران پس پنجره در شبهاي طوفان. دوم مرداد ماه 81 سالروز بازگشت باقي مانده بدن مطهر سرلشگر آسماني عباس دوران  به خاک پاک ايران است. او که در سي ام تير ماه 1361 براي ناکام گذاشتن نقشه دشمن سوار بر آذرخش تيز پرواز خود شد و تا پوزه دژخيمان متجاوز را به خاک نماليد صعودش به آسمان را رها نکرد، او که وقتي در نيمه شب آخرين  شام زندگي  و در کمتر از سه ساعت تا پرواز آخر براي همسر و فرزند هشت ماهه اش  نوشته بود دوست داشتم اين پرواز را تنها مي پريدم و مي دانست اميدي به بازگشتش نيست، اما پريد و براي ايران جانفشاني کرد، در چنين روزي به خاک وطن بازگشت، او سرباز دلاور ايران، آرش کمانگير زمان، عباس دوران بود که مردانه ايستاد و جانانه جان داد. او در بهترين کشورهاي جهان  درس خوانده بود، بهترين امکانات  را داشت و مي توانست هرگاه بخواهد زندگي بي دغدغه اي را آغاز کند اما جان بر سر پيمان خود با ملتش نهاد و با سيمرغ آتش گرفته اش نقشه صدام جاهل را نقش بر آب کرد و چون ققنوس در ذهن و زبان ملت ايران جاري شد. عباس دوران شيرازي آرشي است  براي همه دوران هاي ملت ايران و نامش را تا هميشه تاريخ بعنوان يک انسان در نهايت شکوه و شجاعت در تاريخ ايران زمين ثبت کرد.  اگر چه دو سال پيش در همين روز ويژه نامه اي به پاس بزرگي دوران منتشر کرده بوديم اما نکوداشت انسانهايي که با بزرگمردي آنها ما در اين مکان ايستاده ايم عين فتوت است ،دلاور مرديهاي سرلشگر خلبان عباس دوران که بزرگ بود و از اهالي امروز بود...

 و با تمام افق هاي باز نسبت داشت را هيچگاه فراموش نخواهيم کرد. اميد که همگان اين جانبازيها و رشادتها را بياد داشته باشند و قدر اين ملت فداکار و آب و خاکش را بدانند و براي سربلندي ايران بکوشند.

به استواري معيار تازه بخشيديد

شما نه مثل دماوند او به مثل شماست  

(سهيل محمودي)

● صاحب امتياز روزنامه